[Sold Out] ประกาศจอง เพียงริ้วหมอกสลาย+นวรัฐะ ณ ที่แห่งรัก

อ้างอิงจาก :

ความคิดเห็นที่ 188  
ชอบเล่มนี้มากๆค่ะ>X<
เราอ่านไปสามสี่รอบแล้ว ร้องไห้ทุกรอบเลยTT ประทับใจสุดๆ ต้องขอบคุณคนแต่งค่ะT^T
ภาษาเรียบลื่นอ่านไม่สะดุดเลย แต่ผิดหลายคำน่ะค่ะ อิๆ
บรรยายได้เห็นภาพของเหตุการณ์จริงๆ จนเราอินไปด้วยเลย
อ่านไปแอบเชียร์ไปอยากให้ จาเรดกับเซกิยะ เปิดใจกันสักที ถึงอ่านมาหลายรอบเราก็ยังลุ้น-0-
นอกจากเราจะได้น้ำตาจากเรื่องนี้แล้ว ยังได้แง่คิดต่างๆ และเกร็ดความรู้ประวัติศาสตร์นิดๆหน่อยๆที่แทรกมาด้วย
ตั้งแต่เริ่มเรื่องจนถึงวินาทีสุดท้ายของตอนจบ(แต่มันยังไม่จบในหัวใจเรา) ความเศร้ากับความสุขมันผสมปนเปกัน
(เริ่มอิน - -") นี้สินะความเศร้าที่หอมหวาน

แต่ยังคาใจทำไมเซกิยาเป็นงั้นล่ะ แง้ๆๆTT^TT

จาเรดค่า~มาอยู่ในใจกับนินก็ได้น่ะค่ะ (นอกเรื่อง-0-")

ขอชมจากใจจริงๆเลยค่ะ เป็นนิยายเรียกน้ำตาชั้นหนึ่งเลยจริงๆ

Name : Nin_nU[TTWTT] [ IP : 125.25.246.96 ]
Email / Msn: -
วันที่: 20 เมษายน 2553 / 23:08

อ้างอิงจาก :

ความคิดเห็นที่ 183 (จากตอนที่ 7)  
ซึ้งใจมากเลยค่ะ เป็นความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว แต่ล่ะคนรู้ขอบเขตของตัวเองว่าอยู่ในฐานะอะไร ทำหน้าที่อะไร
ชอบมากๆเลยค่ะ สำหรับเนื้อหาเรื่องนี้ อยากให้ไรเตอร์แต่งทำนองแบบนี้ต่อๆไปค่ะ หาอ่านมานานแล้ว มันช่างหวานและนุ่มนวล อิอิ  

ขอบคุณค่ะที่มีผลงานให้เราได้อ่านค่ะ ^ ^

Name : raru   IP : 58.9.121.34 ]
Email / Msn: -
วันที่: 27 ธันวาคม 2552 / 22:02

อ้างอิงจาก :

ความคิดเห็นที่ 180  
สวัสดีค่า ได้อ่านเรื่องเพียงริ้วหมอกสลายเมื่อตอนกลางวันของวันนี้เอง
ยืมมาจากหอสมุดของมหาวิทยาลัยบูรพาน่ะค่ะ
เป็นนิสิตที่นี่ก็ต้องขวนขวายความเป็น Boy's love ^^
เมื่ออ่านจบแล้วต้องขอยอมรับเลยว่า....มันเยี่ยมยอดมากๆ
ยังแปลกใจอยู่เลยว่าคนที่เกลียดแสนเกลียดกันระกว่างเซกิยะกับจาเรดจะรักกันได้ยังไง
ดูผ่านๆเซกิยะโหดมาก แต่ภายในความโหดมมีความโดดเดี่ยวว้าเหว่และไร้ที่พึ่งพิง
ดูผ่านๆจาเรดแข็งกร้าวและยึดถือคุณธรรมเป็นที่ตั้ง แต่จริงๆก็เพราะเติบโตมาในครอบครัวที่
ถูกสั่งสอนและอบรบมาเช่นนี้นี่เอง
ชอบเนื้อเรื่องที่บรรยายเข้าถึงตัวละครได้ดี แต่บางทีก็เพราะเปลี่ยนบรรยากาศเร็วไป
เลยงงๆกับพื้นหลังของตัวละครว่าทำไมเปลี่ยนเร็วจัง
แต่รวมๆแล้วเรื่องนี้ดีมากๆค่ะ ทำให้เรากินใจจนกะว่าคืนนี้จะอ่านอีกรอบ อิอิ
ตอนแรกก็แอบสงสัยว่าเจฟเฟอร์สันจะเข้ามามีเอี่ยมมั้ย เห็นดูแลผู้กองดีมากเลย
แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร ถือว่าโล่งใจมากๆ
ชอบตอนสุดท้ายมากเลยที่จาเรดรู้ใจตัวเองว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดคือใคร
แต่แอบสงสารเซกิยะที่ยังคงช้ำใจจนจาเรดต้องเกือบถอยหลังกลับประเทศแล้วมั้ยล่ะ
บางทีเซกิยะดูมมากจนเราไม่คิดว่าคู่นี้จะารักกันได้เลย
และจาเรดก็เกลียดเซกิยะมากๆ แต่ก็เพราะมีความสงสารเกิดขึ้นเรื่องราวถึงได้มีความอ่อนโยน
สรุปแล้ว ชอบมากกกกกกกกกกกกก >////มันอินไปทั้งหัวใจ แม้จะแอบเศร้าที่ตอนจบเซกิยะต้องลาจากไป แต่ไม่ลาจากจาเรดใช่่มั้ยยย
ตอนพิเศษที่ไมได้ลงในหนังสือที่อยู่ในเว็บนี้เราอ่านแล้วนะคะ
รู้สึกว่าเซกิยะจะดูแข็งเพราะภาระที่พ่อได้มอบหมายให้
น่าสงสารมากๆเลย จากเด็กที่อ่อนโยนกลายเป็นคนมแบบนี้
และก็สงสารจาเรดที่เสียซินเซียไป แต่ถ้าไม่เสียซินเซียคงไม่มีทางได้พบเซกิยะ
แม้จาเรดจะไม่ลืมซินเซีย แต่คำว่ารักที่ก้องอยู่ในหูเซกิยะจะเป็นสิ่งที่ชั่วนิรันดิร์
ใช่มั้ยคะ??
จะติดตามเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ ขอให้สร้างผลงานที่อบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป
และขอขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุขกับเซกิยะและจาเรดค่ะ ^____^
ว่างๆไปทักทายที่มายไอดีของเราได้นะคะ
บับบาย ย ย

Name : oatprincess [ IP : 202.28.78.178 ]
Email / Msn:
วันที่: 7 พฤศจิกายน 2552 / 18:41

จาก Shirayuki

- [ซีรีย์นวรัฐะ : เป็นเรื่องแรกที่ทำให้รู้จักและตัดสินใจติดตามผลงานของนักเขียนชื่อ Rain-at-Rose (แต่เรื่องแรกที่อ่านคือมนตราเหมันต์ ^^) สะดุดตาตั้งแต่เห็นหน้าปก พออ่านคำโปรยและตัวอย่างของห้วงรักเสน่หาแล้วยิ่งชอบเพราะกลิ่นดราม่าหึ่งมาแต่ไกล 55 ชอบพล็อตรักเขาข้างเดียวแต่ถูกอีกฝ่ายเกลียดอ่ะ มันเศร้าดี ขอบอกว่าหลงรักหนูธารตั้งแต่ที่อ่านในตัวอย่างแล้วค่ะ แต่พี่เรนบอกเอาไว้ว่ามีสี่คู่ จบแฮปปี้สามคู่อีกหนึ่งคู่จบเศร้า เราหวังว่าคงไม่ใช่คู่ต้นธารานะที่จบเศร้า เลยไปอ่านสปอยล์ก่อนเพื่อความสบายใจ ปรากฏว่า.....

ถึงจะรู้อย่างนั้นก็ยังอยากอ่านอ่ะ ต้องบอกว่ากว่าจะได้อ่านเรื่องนี้นี่ลุ้นแทบตาย หนีน้ำท่วมเป็นเดือนๆ ต้องเช็คทุกวันว่าไปรษณีย์แถวบ้านเปิดหรือยังจะได้ให้พี่เรนส่งมาให้ แถมยังต้องเดินลุยน้ำไปรับที่ไปรษณีย์เองอีกเพราะอยากอ่านมาก 55 ลุ้นกันทั้งคนรับคนส่ง (แต่คนส่งคงลุ้นกว่า) เป็นประสบการณ์การรับนิยายที่ยาวนานมาก เหอๆ เรียกว่าลุ้นจนตัวโก่งอ่ะ พูดถึงนิยายบ้าง นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกรักตัวละครตัวหนึ่งได้อย่างมากมาย แล้วก็รู้สึก&^%$#@!(บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก)กับตัวละครตัวหนึ่งได้อย่างมากมายอีกเช่นกัน เป็นนิยายเรื่องยาวหลายเล่มจบที่อ่านแล้วไม่รู้สึกเบื่อแม้ว่าบางตอนจะดำเนินเรื่องยืดเยื้อไปบ้าง ^^”

เล่มที่เราชอบและอ่านแล้วรู้สึกสนุกมากที่สุดก็คือเล่ม 2 เกียรติยศ กบฏหัวใจ เพราะเล่มนี้เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของคู่กิ่งไผ่ และเป็นจุดสิ้นสุดของคู่ต้นธารา เป็นเล่มที่ทำให้เราทั้งยิ้มและร้องไห้(อย่างหนักหน่วง) ช่วงที่กิ่งไผ่ติดป่าอยู่กับธีรเดชเป็นช่วงที่อ่านแล้วสนุกมาก ขำที่กิ่งไผ่แกล้งพูดไทยไม่ได้ แล้วใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารแทน ทำหมีธีไปต่อไม่ถูกเลย 55 พี่แกเล่นพูดไทยทั้งประโยคแต่มีศัพท์อังกฤษโผล่มาคำเดียว ไม่รู้ว่าจบจากสถาบันไหนมาเนี่ย อย่างน้อยๆก็น่าจะพูดประโยคเบสิคๆได้บ้างน๊าพี่ธี แล้วช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่ธีรเดชได้แสดงความโอนโยนต่อกิ่งไผ่อย่างต่อเนื่องด้วย (เพลินเลยล่ะสิพี่แพนด้า) อ่านแล้วก็ลุ้นว่าความสัมพันธ์ระหว่างกิ่งไผ่กับธีรเดชจะเป็นยังไงต่อไป กิ่งไผ่ก็อ่อยแล้วอ่อยอีก ธีรเดชก็ทึ่มซะ กว่าแพนด้าจะได้กินกิ่งไผ่ =_=”

ส่วนตอนที่ชอบที่สุดในเล่มนี้คือตอนที่ภานุพาต้นธาราไปชมทุ่งดอกบัวตอง สำหรับเราตอนนี้เป็นตอนที่หวานมากที่สุดของทั้งคู่ เป็นตอนที่ทั้งคู่เข้าใจกันและเป็นเดทแรกและเดทเดียวของทั้งสองคนด้วย (หมายถึงไปเที่ยวที่ไกลๆอ่ะนะ) อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ในตอนนี้จัง ><” ตอนที่ชอบอีกตอนคือตอนที่ภานุให้แหวนหนูธาร โรแมนติคอ้ะ >//< ใจจริงอยากให้มันขอแต่งงานไปด้วยเลยนะ หนูธารเขาพร้อมเป็นแม่ศรีเรือนให้ตั้งนานละ แต่ไม่ค่อยเข้าใจหนูธารในตอนนี้เท่าไหร่ ว่าทำไมถึงไม่อยากใส่แหวน ทั้งที่คนรักเป็นคนให้แท้ๆน่าจะดีใจนะ ในตอนท้ายๆของเล่มนี้เราอ่านแล้วอยากจะเขวี้ยงหนังสือทิ้งจริงๆ (แต่ไม่กล้าทำ) นั่นก็เพราะ... เพราะ... เพราะการกระทำของกิ่งไผ่!! ซึ่งแน่นอนว่าเล่มสามเป็นเล่มที่เราอ่านด้วยความทรมานที่สุด เหอๆ สรุปเล่มสองเป็นเล่มที่เราชอบมากที่สุดแล้วก็เป็นเล่มที่อยากเขวี้ยงทิ้งที่สุดด้วย >,<”

ภานุ [หมีควายกับรักมั่นคง] : ก่อนอื่นขอกระโดดเตะจับหักแล้วฟันศอกต้อนรับมันก่อน 55 เนื่องจากเผามันไปเยอะแล้วในเกมล่าหมีเลยไม่รู้จะสวดอะไรมันต่อดี เอาเป็นตอนที่ฮาที่สุดของมันแล้วกัน ตอนที่ขำที่สุดของมันคือตอนที่มันเปลี่ยนลุคตัวเองใหม่ แล้วหนูธารถามว่า “ผีเข้าเหรอ” 555 ขำมากอ่ะ ภานุคงเสียเซลฟ์ไปเลย จริงๆน่าจะถามว่า “ผีออกเหรอ” มากกว่านะ เพราะมันทำตัวประหนึ่งถูกผีเข้ามาตั้งแต่ต้นเรื่องละ โดยเฉพาะผีซึนกับผีปากมอม ฮ่าๆ ที่จริงเราไม่ค่อยชอบตัวละครที่ฆ่าตัวตายเท่าไหร่ แต่กับภานุนี่เรารับได้นะ ในบรรดาคู่เอกทั้งสี่คู่เรารู้สึกว่าคู่ของภานุเป็นคู่ที่รักกันได้สมน้ำสมเนื้อดี ประมาณว่ามีความรักให้แก่กันเท่าๆกัน ไม่มีใครรักอีกฝ่ายมากกว่าหรือน้อยกว่า ความรักของทั้งคู่มั่นคง(หมายถึงภานุในช่วงท้ายๆที่ทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่โดนแม่ยกสาปแช่งด้วยความหมั่นไส้มากว่าครึ่งเรื่อง) ดังนั้นที่ภานุเลือกที่จะตายเราเลยยอมรับได้ ส่วนตุ๊กตาตัวแทนมันเราก็เลี้ยงดู(ด้วยลำแข้ง)เป็นอย่างดี เอามาให้เราดูแลแล้วไม่ต้องห่วง จับมันมาแพลงกิ้งเป็นประจำ 55

ธีรเดช [หมีแพนด้ากับรักโลเล] : มันเป็นแพนด้าที่สมควรอยู่ให้ห่างเป็นอย่างยิ่ง ถ้าไม่อยากถูกรัศมีความอ่อนโยนของมันโจมตีแล้วมีชะตากรรมเหมือนกับกิ่งไผ่ คำเตือน!! ถ้าคุณคิดว่าตัวเองไม่ใช่ต้นธารา กรุณาถอยห่างออกมาจากหมีสายพันธุ์นี้โดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นคุณอาจถูกความใจดีของมันครอบงำทำให้อ่อนไหวและสูญเสียความมั่นคงในจิตใจ หากคุณเริ่มมีอาการดังที่กล่าวมานี้ โปรดจงระวัง คุณอาจถูกความโลเลของมันหลอกให้รักและรออย่างไม่มีจุดหมายโดยที่คุณทำอะไรไม่ได้นอกจากกล้ำกลืนความเจ็บช้ำ หากคุณรอมันได้ ขอแสดงความยินดีด้วย คุณจะได้เจอกับกิ่งไผ่เป็นรายต่อไป หลังจากนั้น..... 555 แซวเล่นเฉยๆนะพี่ธี พี่ธีน่ารักออกจะตายไปเนอะ พูดถึงตอนที่เราประทับใจและเสียน้ำตาให้พี่ธีมากที่สุดคือตอนที่พี่ธีฟังเพลงพบรักและนั่งเศร้าอยู่ในผับ ขออนุญาตลงเนื้อเพลงนะคะ

“รัก คือการค้นพบ เป็นจุดจบ เป็นทุกสิ่ง เป็นความฝัน เป็นความจริง เป็นสุขล้ำเมื่อแอบอิง แม้ยากยิ่ง จะฝ่าฟัน ฉันรู้ความรักยากอธิบาย แต่ความรักจริงมั่นคงมิหน่าย ไม่แปรผัน จากเธอ”

โอ๊ย ตอนนี้เราน้ำตาไหลพรากๆๆอ่ะ ในหัวมีแต่เพลงนี้วนไปเวียนมา ทั้งสงสารทั้งเห็นใจพี่ธีมากๆ ยิ่งตอนที่พี่ธีบอกว่า “ไม่มีใครแทนที่เขาได้” เนี่ยเอาใจแม่ยกไปเต็มๆ มันทั้งซึ้งแล้วก็แสนจะเศร้า เหมือนว่าจะเข้าใจความรู้สึกของพี่ธีในตอนนี้ได้จริงๆ คนที่เราเฝ้าทะนุถนอมมอบความรักให้มาตลอด ไม่เคยเหลียวมองมาที่เราเลยแม้กระทั่งตอนกำลังจะตาย ตัวเองก็เป็นได้แค่เพียงพี่ชายที่แสนดีเท่านั้น มันเศร้าๆๆสุดๆ สงสารพี่ธีมากมาย โดยเฉพาะท่อน

“แต่ความรักจริงมั่นคงมิหน่าย ไม่แปรผันจากเธอ”

มันบีบหัวใจมาก ถึงแม้ว่าตอนหลังพี่ธีจะ “แปรผัน” ก็เถอะ แต่ในตอนนี้เรารู้สึกได้ว่าความรู้สึกของผู้ชายที่ชื่อธีรเดชมัน “ไม่แปรผัน” จริงๆ ตอนนี้เป็นตอนที่เรา ชอบ ชอบ ชอบ ชอบมาก เป็นตอนที่ตรึงอยู่ในใจเราเลย เวลาฟังเพลงนี้ทีไรเราจะคิดถึงตอนนี้และความรู้สึกของธีรเดชตลอดเลย สุดท้ายขอบอกพี่ธีว่า ใจดีไม่ช่วยอะไร... (สำหรับหนูธาร) ขอแปะลิ้งค์เพลงหน่อยนะคะ [Only admins are allowed to see this link] (พี่แจ้สุดยอดอ่ะ >//< เสียงนุ่มมากกก)

ปล. ที่ไม่เลือกตอนนี้เป็นตอนที่ประทับใจที่สุดเพราะยังไงภานุก็เป็นพระเอกตัวจริงของหนูธารนะคะ พี่ชายที่แสนดีอย่างพี่ธีเลยต้องหลีกทางให้ ^^ ถ้าแต่งฟิคเองได้ จะแต่งให้พี่ธีสมหวังกับหนูธารนะ


ชานเนน [หมีเท็ดดี้กับรักพี่เสียดายน้อง??] : หมีสายพันธุ์นี้ควรได้รับการอนุรักษ์ไว้โดยด่วนก่อนที่จะสูญพันธุ์ ถึงแม้ว่าแทบจะไม่มีเหลือไว้ให้อนุรักษ์แล้วก็ตาม ลุงหมีเป็นสมาชิกคนสุดท้ายในฮาเร็มของหนูธาร หลังจากหนูธารตายก็ได้ละทิ้งฮาเร็ม และผันตัวเองไปเป็นคนเลี้ยงผึ้งแทน เหอๆ อยากบอกลุงว่า จะจีบเด็กทั้งทีลุงช่วยลงทุนหน่อยได้ม๊ายยย ดอกไม้ดอกแรกที่ให้น้องผึ้งลุงเก็บขึ้นมาจากริมทาง ดอกไม้ดอกที่สอง(ถ้าจำไม่ผิด)ลุงก็เด็ดมาจากริมทาง ตกลงลุงเห็นน้องผึ้งเป็นอะไรกันแน่เนี่ย เป็นผึ้งริมทางเหรอ? ลุงนี่จีบเด็กได้สมอายุจริงจริ๊งงง

นี่ยังดีนะที่ไม่แต่งกลอนฝากจดหมายรักพร้อมแนบดอกไม้ไปด้วย ไม่งั้นคงเดาอายุลุงกันไม่ถูกเลยทีเดียว พูดถึงเรื่องอายุ เวลามีคำบรรยายว่า “นายพลวัยดึก” ทีไร เป็นต้องสะดุ้งทุกที (สะดุ้งจริงๆนะ) แบบว่านึกภาพตาลุงหัวหงอกถือไม้เท้าพร้อมลงโลงได้ทุกเมื่ออ้ะ อย่าบรรยายลุงด้วยคำว่า “นายพลวัยดึก” เลย มันทำร้ายจิตใจคนอ่าน แล้วอีกอย่าง เวลาที่มีคนมาว่าลุงเป็นไอ้แก่อย่างงั้นไอ้แก่อย่างงี้ อยากเถียงว่าไม่จริง ลุงยังไม่แก่ขนาดนั้นซักหน่อย ลุงยังเตะปี๊บดังอยู่เลย(ดังลั่นด้วย) พิสูจน์แล้วจากตอนพิเศษน้ำผึ้งพระจันทร์ ไม่เชื่อลองถามน้องผึ้งดูสิ ลุงทั้งสุภาพบุรุษ อบอุ่น อ่อนโยน อิจฉาน้องผึ้งนะเนี่ย ว่าแต่ตกลงลุงเป็นลูกรักแม่หมีจริงๆแน่เหรอ ทำไมนับวันบทลุงยิ่งเจือจางลงทุกทีๆเลยอ่ะ โดนรัสเซลล์กับน้องระยาแย่งบทไปหมดแล้ว เพราะลุงเป็นสุภาพบุรุษเลยต้องเสียสละบทให้คนอื่นสินะ 55

คาแรคเตอร์แบบลุง เรานึกถึงผู้พันเบิร์ดที่แสดงเป็นพระนเรศวรจากเรื่องตำนานสมเด็จพระนเรศวรมหาราชอ่ะ มาดให้มากๆ สุดท้ายขออวยพรให้ลุงมีโอกาสเตะปี๊บกับน้องผึ้งบ่อยๆนะ แล้วอย่าเพิ่งหัวใจวายไปก่อนล่ะลุง 55

ปล. ได้ข่าวว่าตอนลุงบรรลุนิติภาวะ น้องผึ้งเพิ่งอายุแค่ 4 ขวบเองนะ 4 ขวบเองนะลุง ลุงงงงงงง!!! ลุงจริงๆค่ะ

รัสเซลล์ [หมีกริซลีย์กับรักใหม่ลืมรักเก่า] : หมีตัวนี้ไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบของเราเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่ได้เป็นสมาชิกต้นธาราฮาเร็มหรอกนะ ไม่ใช่จริงจริ๊งงง!! ที่เราไม่ชอบเพราะมันดูไม่ค่อยเป็นห่วงน้องผึ้งตอนเข้าโรงพยาบาลเท่าไหร่ แถมไม่เคยมาดูมาแลเลยด้วย เพิ่งเลิกกันแท้ๆแต่ดูมันไม่ค่อยเสียใจเท่าที่ควร น้องผึ้งกำลังทรมานอยู่แท้ๆแต่มันกลับไปดี๊ด๊าอยู่กับน้องระยา จะตัดใจเร็วไปหน่อยไหม พอมีคนใหม่ก็ลืมคนเก่าแทบจะทันทีเลยนะ แล้วบาดแผลจากระเบิดที่ตอนแรกยังคิดว่าเป็นสิ่งเชื่อมโยงกัน ตอนนี้พอเห็นมันแล้วไม่คิดอะไรบ้างเลยเหรอ อีกอย่างคงเพราะสัญชาติมันด้วยแหละ เราเลยไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ 555 ถ้าหากมันไม่ได้เลิกกับน้องผึ้ง เราว่าถึงยังไงมันก็ทลายกำแพงในใจน้องผึ้งไม่ได้หรอก มันเหมาะกับน้องระยาที่สุดแล้วแหละเราว่า

ปล. ขอชมมันหน่อยว่ามันเก่งมากกกกอ่ะ มันรู้จักวรรณคดีไทยเรื่องอิเหนาได้ไง สุดยอดอ้ะ ขนาดเราคนไทยยังต้องพึ่งกูเกิ้ลเลยว่าสียะตราเนี่ยมันคือผู้ใด

ต้นธารา [น้องธารกับได้แค่แอบมอง] : น่ารัก โมเอะที่สุดในสามโลก เป็นที่รักของทุกคน เป็นเจ้าของฮาเร็มของบรรดาพี่หมี เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าในการตามหาความรักของตัวเอง แม้ว่าจะได้แค่แอบมอง หรือแม้ว่าจะถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจขนาดไหน แต่หนูธารก็ยังไม่ยอมตัดใจและให้อภัยคนที่ตัวเองรักได้ทุกเมื่อ ถึงร่างกายจะอ่อนแอแต่จิตใจของหนูธารเข้มแข็งมาก

การยอมให้ตัวเองเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำไปจะสำเร็จหรือไม่ มันต้องใช้ความกล้าและความเข้มแข็งขนาดไหน เราประทับใจสิ่งนี้ของหนูธารที่สุด แม้ว่าหนูธารจะมีข้อเสียบางอย่างที่เด่นชัดมากก็ตาม แต่ด้วยความลำเอียงของแม่ยก ข้อเสียเหล่านั้นจึงถูกมองข้ามไปโดยปริยาย สุดท้ายอยากบอกหนูธารว่า ถึงหนูจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่แม่ยกก็ขออวยพรให้หนูเปิดฮาเร็มใหม่ในโลกหน้าได้อย่างราบรื่นนะ 555

กิ่งไผ่ [น้องไผ่กับรู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก] : เป็นตัวละครที่ทำให้เรารู้สึก&^%$#@!(ไม่ปลื้ม)อย่างแรง แล้วยิ่งตอนที่กิ่งไผ่เอาน้องผึ้งไปเปรียบเทียบกับหนูธารว่าถ้าหนูธารเข้มแข็งได้เท่าน้องผึ้งเรื่องแบบนั้นก็คงไม่เกิดขึ้น เรานี่ปรี๊ดดดขึ้นอ่ะ แบบว่าเธอเป็นตัวต้นเหตุแท้ๆเลยนะ ช่วยสำนึกหน่อยสิ!! แล้วไม่ได้เปรียบเทียบแค่ครั้งเดียว แต่เปรียบซะหลายครั้งเลยนะ คิดแบบนี้เหมือนต้องการจะโทษว่าหนูธารนั่นแหละที่ผิดไม่ใช่ตัวเอง มันเลยยิ่งไม่น่าให้อภัยเข้าไปใหญ่

อีกอย่าง บางตอนก็บรรยายกิ่งไผ่ซะเลิศเลอจนบางทีก็อดหมั่นไส้นิดๆไม่ได้นะ น่าเสียดายจริงๆ ถ้ากิ่งไผ่ไม่ได้เป็นคนทำร้ายหนูธาร เราคงชอบกิ่งไผ่มากๆอ่ะ แต่ก็นะ ด้วยคำสาปแช่ง(?)จากแม่ยกหนูธาร กิ่งไผ่เลยถูกแพนด้าหลอกให้รอไปหลายปี น้ำตาเช็ดหัวเข่าไปหลายปี๊บเลยทีเดียว สิ่งที่ทำให้เราชอบในตัวกิ่งไผ่มากที่สุดคือกิ่งไผ่ยอมแพนด้าคนเดียว ประมาณว่าคนที่เข้มแข็งและเก่งไปซะทุกอย่างกลับมีจุดอ่อนอยู่ที่คนรักคนเดียว ไม่ว่ากิ่งไผ่จะแข็งขนาดไหน พอเจอแพนด้าก็อ่อนยวบทันที มันน่ารักดี ตรงที่ขี้หึงมากเราก็ชอบนะ(ขนาดเด็กก็ยังหึงไม่เว้น มีการบอกให้เรียกว่าพ่อด้วย จำกัดสถานะไว้เรียบร้อยเชียวนะ 55) เรารู้สึกว่ากิ่งไผ่รักแพนด้ามากกว่าที่แพนด้ารักกิ่งไผ่เยอะเลยอ่ะ กิ่งไผ่มีความมั่นคงต่อความรู้สึกตัวเองมาก

ผานิต [น้องผึ้งกับฉันมันคนเข้าใจยาก] : ต้องบอกว่าเรารู้สึกมึนๆงงๆกับตัวละครตัวนี้ เราไม่ค่อยเข้าใจในตัวน้องผึ้งเท่าไหร่ ตอนแรกก็ดูเหมือนจะร่าเริง เข้มแข็ง แต่ตอนหลังกลับดูเหมือนอ่อนแอเอามากๆ บางตอนก็ดูเด็กบางตอนก็ดูเป็นผู้ใหญ่ ไม่ค่อยเข้าใจความช่างยั่วของน้องผึ้งเท่าไหร่ ในช่วงแรกๆที่ยั่วลุงทั้งที่รู้ว่าลุงชอบตัวเองและตัวเองก็มีคนรักอยู่แล้ว ไม่เข้าใจว่าน้องผึ้งคิดอะไรอยู่กันแน่ เรารู้สึกว่าน้องผึ้งภายนอกดูเข้มแข็งแต่ที่จริงแล้วจิตใจไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่แสดงออกภายนอกเลย

เพราะน้องผึ้งกลัวที่จะต้องเจ็บปวดเลยไม่กล้าเปิดใจรักใคร ก็ต้องขอแสดงความยินดีกับลุงด้วยที่สามารถทลายกำแพงใจของน้องผึ้งได้ และต้องขอยอมรับว่ามาจนบัดนี้เรายังไม่รู้เลยว่าลุงหลงรักอะไรในตัวน้องผึ้งกันแน่ แล้วน้องผึ้งจะคิดว่าตัวเองเป็นแค่เงาของพี่ชายในสายตาลุงหรือเปล่า? ที่เราสงสัยเพราะเราไม่เข้าใจน้องผึ้งนั่นแหละ อีกอย่างตอนหลังๆบทน้องผึ้งก็เจือจางเอามากๆ จนรู้สึกเหมือนกลายเป็นตัวประกอบไปแล้ว

ระยา [น้องแซลมอนกับ ”รัก” เรื่องเล็ก แต่ ”กิน” เรื่องใหญ่] : ตลก คือน้องระยาในความรู้สึกเรา ระยาเป็นตัวละครที่ทำให้เราขำได้ตลอด ทั้งตอนถูกกดหัวหน้าทิ่มดิน ตอนถูกรัสเซลล์จับกด ตอนถูกระเบิดขาเดี้ยง ตอนกินได้กินดีกินไม่บันยะบันยัง ฯลฯ เรารู้สึกว่าน้องระยาเป็นคนที่มีเสน่ห์ดี เข้าใจง่าย ถูกบรรยากาศ(ที่รัสเซลล์สร้าง)พาไปง่าย และมีความซึนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เป็นตัวละครที่มีสีสันดี
พออ่านตอนพิเศษแล้วก็ตกใจ ไม่รู้น้องระยาเธอไปตายอดตายอยากมาจากไหน กระหน่ำกินทุกอย่างที่ขวางหน้า ร้านไหนขายขนมขายอาหารคงไม่รอดพ้นกระเพาะน้อยๆ(แต่ประสิทธิภาพสูง)ของน้องแซลมอนเป็นแน่ ชักสงสารกระเป๋าตังค์รัสเซลล์แล้วสิ รีบๆหาเงินมาซื้อของกินให้น้องแซลมอนด้วยนะ

นาคี [พี่นาคีกับสุนัขผู้ซื่อสัตย์] : …มาได้ไงเนี่ย!!! เผอิญแม่ยกประทับใจพี่นาคีก็เลยอดพูดถึงไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นตัวประกอบที่มีบทแค่ไม่กี่หน้าก็เถอะ พี่นาคีให้อิมเมจสุนัขผู้ซื่อสัตย์ที่คอยตามติดเจ้านายต้อยๆ คอยห่วงใยและปกป้องเจ้านายด้วยชีวิต ขนาดตายไปแล้วยังมาเข้าฝันหมีควายบางตัวให้มันได้สติเลย ไม่รู้ว่าพอหนูธารตายไปแล้วจะได้เจอกับพี่นาคีหรือเปล่า พี่นาคีจะได้ตามไปปกป้องหนูธารต่อในโลกหน้า สุดท้ายขอฝากเพลงนี้ให้พี่นาคี “...ฉันรักเธอโดยที่ไม่รู้จัก และฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบหน้า... สำหรับฉันนั้นเธอคือทุกสิ่ง... แม้ว่าเรายังไม่ทันได้รู้จัก กันเลย” น่าเสียดายที่หนูธารไม่เคยแลพี่นาคีเลย T-T